We zijn 's ochtends weggereden, de motor aan, op ontdekking Drenthe in. Zo arriveerden we onder Gieten in een ander bosgebied. Hier droegen de hoge eiken hun nesten van rupsendraadjes, en de lange grasspieten dorstige spinnetjes. Voor mij te avontuurlijk, voor Til geen enkele belemmering. Gelukkig draaien we even later toch weer ons oude plekje … Meer lezen over 285. Bekend gebied

Eigenlijk zit ik er niet op te wachten, maar Tillie staat erop. Weekenden zijn nu voor de paarden en vooral mijn tuinstoel. Bijkomen van de intensieve werkweken. Ze zijn nodig voor mijn innerlijke schoonmaak, en het huis pak ik gelijk mee. Incidenteel sta ik dan nog op om mijn verdiende geld goed uit te geven. … Meer lezen over 284. Onbekend gebied

Als ik mij naar de dokter haast, met de bus mee, heb ik door het warme weer deze keer gelukkig nog een rok in de tas, en mag ik toch de klapdeurtjes door naar binnen. En dat is niet het enige goede nieuws van de dag. De dokter schrijft een receptje voor de piep in … Meer lezen over 283. Een andere weg

Er zit al een tijdje een piep in mijn oor, ik denk zo vanaf mijn vierde. Laat ik er maar eens naar luisteren en een arts raadplegen. Nog zes wachtenden aan de telefoon van de kno-receptioniste; ik zet 'm effe op de luidspreker en ga de afwas doen. Als ik aan het stofzuigen ben, neemt … Meer lezen over 282. Hoe het zit

Het zat nog niet in mijn systeem, het mondkapje, dus ik had al één been de trein in gezet. Feitelijk kon ik nog terug, maar ik dacht: ik rommel wel wat in mijn tas. Echt veel opties leverde dat niet op. Ik had een kassa-bon in mijn portemonnee, van 108 euro boodschappen, lekker lang formaat. … Meer lezen over 281. Bon voyage

Het liefst zou ik professioneel mountainbiker worden, in de snelheidsklasse van 10-11 per uur, max. Die banen zijn dun bezaaid, maar soms gebeurt er iets exceptioneels. In mijn mailbox verscheen een bericht dat er weer langzaam opgestart wordt, zo in dit corona-dal en of we de draad weer op zouden pakken met een gesprekje. Ik … Meer lezen over 280. Nieuwtjes

Til en ik worstelen. Niet Japans hoor of tegen elkaar. Maar in ons zelf, simultaan. In ons hoofd hebben we de opvoeding van ons pleegkind al gretig uitgekristalliseerd: hoe we structuur brengen in een dag en veiligheid, buitenleven, vals zingen en camperen gaan bieden. Daarbij richten we een kinderkamer in, maken lijsten met wat we … Meer lezen over 279. Worstelen

Het liep de spuigaten uit. Terwijl we ontzettend mooi in Friesland bij een klein haventje aan het ijsselmeer de camper stalden, vakantie vierden, begonnen de katjes een verzameling. Hobby's zijn toe te juichen wanneer het niet om teken gaat. Een heel album vol. In Sneek konden we antibiotica scoren, op een zondag, voor mij. Omdat … Meer lezen over 278. Maison

Aan het eind van een camperdag ben ik blij dat ik de deur dichtschuiven kan, bekaf. De katten eindelijk binnen, als voldane kinderen na een dag aan zee vallen ze in slaap. Ik hoef niet meer op te letten: of ze een weg over steken, een camper in duiken, bij de buren meetafelen. Ik lees … Meer lezen over 277. Vakantie van vakantie

Als Tillie in haar camperbedje ligt, in een buurtschap dichtbij Zutphen, een regio die we best behoorlijk kennen, roept ze verrukt: "Kijk door het raam, het is of we aan zee staan (weiland), met palmbomen (scheve beuken)! Alleen het ruizen mis ik nog!" Tarquinius begint naast haar hoofd te snorren om de golven na te … Meer lezen over 276. Het is toch echt