Het liefst zou ik professioneel mountainbiker worden, in de snelheidsklasse van 10-11 per uur, max.

Die banen zijn dun bezaaid, maar soms gebeurt er iets exceptioneels. In mijn mailbox verscheen een bericht dat er weer langzaam opgestart wordt, zo in dit corona-dal en of we de draad weer op zouden pakken met een gesprekje. Ik had gesolliciteerd als fietskoerier, en mijn gemiddelde snelheid per uur een beetje aangedikt, ik dacht: “Ik oefen er wel mee.” Dat bleek niet nodig; het ging om die ándere sollicitatie-procedure, waarbij ik rechtstreeks het covid-ravijn in gefietst was, en er een grote stilte optrad. Tot nu dan de echo galmt, in mijn mailbox.

Maar mijn tijden zijn veranderd. Als pleegouders moeten we, in eerste instantie, thuis zijn. Til werkt 28 uur, blijft er 12 uur over voor deze baan. Zo kom ik binnen op het gesprek. Nadat ik bij de deur eerst getemperatuurd ben en een fel gekleurd doch licht verwassen monddoekje met druk patroontje omgeknoopt heb. Óver mijn éénjaarlijkse lippenstift en kriskas door mijn geföhnde haren, waardoor mijn kapsel nu meer opvalt dan het kapje. In weerwil van mijn mondbedekking krijg ik toch cappuccino aan de bar. En gaan we het gesprek beginnen.

Dus ik zeg: “Om met de deur in huis te vallen, dit zou wel een heel kort gesprek kunnen worden”. En dat is ook zo. Hij denkt, al pratend, 3 secondes na over mijn intro, en zegt: “We doen het gewoon, ook al is het weinig uur! Omdat je ouder bent, en in zo’n leuke buurt woont.” Echt waar, zo ging het, helemaal niks over mijn lippenstift. Dat stomme kapje ook.

Na vijf minuten sta ik weer buiten bij de dagbesteding met dieren en jeugd. Til wacht op me, we gaan het vieren door een duik te nemen in het meer vanaf het mooiste strandje van deze stad. In de strandtent hangen folders over windsurflessen. Dat is vast even leuk als mountainbiken, die neem ik mee, niet in het kader van een carrière hoor, maar omdat het leven zo leuk is. In het lege café bellen we de pleegzorg. Om door te geven dat ik een baan heb, en om te zeggen dat er wel altijd iemand thuis zal zijn. Til en ik hebben afgelopen week een nieuwe eventuele plaatsing doorgesproken. Ook nu vonden we de complexiteit te groot. We spreken aan de telefoon over de toekomst; er is niet te zeggen wanneer we weer benaderd zullen worden. Ook hier is het in de zomer rustiger. Hulpverleners zijn op vakantie en rechtzaken zijn vertraagd door corona. Dus het zou nog wel even kunnen duren, of we worden vandaag nog gebeld, zo kan het ook gaan. Eerst maar eens windsurfen.