Het zat nog niet in mijn systeem, het mondkapje, dus ik had al één been de trein in gezet. Feitelijk kon ik nog terug, maar ik dacht: ik rommel wel wat in mijn tas. Echt veel opties leverde dat niet op. Ik had een kassa-bon in mijn portemonnee, van 108 euro boodschappen, lekker lang formaat. En iedereen heeft wel een opladerdraad bij zich, ik ook. Als ik mijn hoofd recht hield, bleef het goed zitten.
Het voelde heel serieus als een mondkapje. Toch viel het anderen op: mensen die in mijn buurt gingen zitten, veerden na een blik op mij fluks weer op, naar de tussendeur toe.
Dus hoewel het best lekker liep allemaal, rustig ook, koos ik de keer daarop voor de auto. Daarbij lag de bon al gebruikt in de prullenbak. Maar voornamelijk omdat onze fiat zo’n handig kleintje is hoor, die je altijd wel ergens kwijt kan.
Ik weet het, uitparkeren is vaak wat meer een gedoe, bellen, wachten..
Al levert het gelukkig ook weer een nieuwe bon op. Kan ik verder met de trein.
wellaway 
Elk nadeel heb z’n voordeel (Johan Cruijff) 🤣🤣🤣🤣
LikeGeliked door 1 persoon
😂😂😂 ja een mooie!
LikeLike
Wat doe jij nou??? Beetje voorzichtig zijn hoor!😲😲
LikeGeliked door 1 persoon
Jaa! Hoofd erbij houden 🙃
LikeLike
Whahaaaaaaaaaaaaaa!
Echt, die bon op je gezicht vind ik fantastisch. Je moet er maar opkomen. En ik denk dat het uiteindelijk net zo ‘lekker’ zit als een stoffen kapje.
En die auto. Misschien moet ik niets zeggen. Het was natuurlijk niet leuk. Maar de tranen staan in mijn ogen. Van de lach, dat wel… En het droge begeleidende commentaar.
Ga zo door, heel kostelijk! 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, klopt, het is hetzelfde gevoel gewoon!
En door soort dingen met de auto, is nooit erg hè, omdat we een blog hebben toch 😄
LikeGeliked door 1 persoon
Sterker nog, het geeft een blog enorme meerwaarde, zo’n belevenis!
LikeGeliked door 1 persoon