We zijn ’s ochtends weggereden, de motor aan, op ontdekking Drenthe in. Zo arriveerden we onder Gieten in een ander bosgebied. Hier droegen de hoge eiken hun nesten van rupsendraadjes, en de lange grasspieten dorstige spinnetjes. Voor mij te avontuurlijk, voor Til geen enkele belemmering. Gelukkig draaien we even later toch weer ons oude plekje op, terug.

Dezelfde man op zijn fiets met heel grote hond komt weer aan en praat zo vriendelijk, dat we na zijn vertrek gelijk weer een funda-momentje hebben. We beginnen hier meer mensen te kennen, het voordeel van vestigen. Want dat kunnen en willen we heus wel.

We hebben onze draai gewoon gevonden. Zo kan je hier dus zalig je hond uitlaten:

En staan we vrijwel aan een leeg mountainbike-pad. Een plaatselijke spiri-groep heeft een meditatieve wandeling rondom een aandoenlijke kerk met trapgevel opgezet. Waarbij je je ook nog eens onderdompelen kunt in wijze teksten en natuurverschijnselen.

Die laatste hoorden we rap naderen. En dat allemaal in zo’n klein dorp. Plus het warme appelgebak, met vol slagroom, dikke schnitzels, vega-frittata en sorbets bij het enige café op de Brink. Ik ben nu ook echt weer omhoog gejojood, bovenaan beland, nog niet óver een hoge top.