Of ik nog schrijven kan, weet ik eigenlijk niet. Het werkende leven heeft me in een ferme houdgreep. Of eigenlijk is het andersom. Want als ik vrij ben verdiep ik mij in mijn werk en overweeg om up te graden naar full-time, of liever meer nog, liefst altijd. In de weekends ben ik nóg koortsig bezig met het hele gebeuren. Van hoe houd ik orde tot lezen in vakliteratuur. En ’s ochtends hang ik de pictogrammen voor mezelf op, zodat ik makkelijk on track blijven zal.

Dan wil de baas een evaluatie en dat vind ik heel spannend. Weer denk ik dat ik het niet goed genoeg doe. Hij zegt gelukkig af en ik probeer casual: “Zullen we het zo maar laten dan?” Maar nee, een week later zitten we toch tegenover elkaar. Dan is het niets dan lof, over en weer. Nu wil ik naast meer werken ook meer van die conversaties.

Aan de telefoon kan het ook leuk praten zijn. Zo worden we door onze oude pleegzorg-organisatie gevraagd om weekendpleegouders te worden voor de twee kinderen die vier jaar geleden bij ons gewoond hebben. Geen seconde hoeven we te denken. Heel graag! De pleegzorg-organisatie van het gebied  waar we nú wonen is voorlopig niet op zoek naar pleegouders hebben we pas nog gehoord.

De telefoon gaat weer. De pleegzorg-organisatie van het gebied waar we nú wonen. Of we vanaf volgende week een kleuter kunnen opvangen, voor full-time,7 dagen per week, zolang als het nodig is, misschien wel voor altijd. Een plaatsing die goed bij ons lijkt te passen. We zeggen wederom ja! We hebben een week de tijd om kennis te maken, te wennen, en een kamer in te richten.

Als ik mij verveel heb ik vast genoeg om over te schrijven, dus dat ben ik wel weer weer van plan, full-time.