Het moest er toch van komen, en gisteren begonnen: de detox-kuur.

15 dagen vier pillen slikken. Dat kan ik wel. Er zitten kruiden in die nieren en lever reinigen. De gebruiksaanwijzing adviseert geen suiker, geen koffie en weinig eiwit te gebruiken tijdens de kuur. Dan kan ik nooit. Niet langer dan vijf dagen dan. Toch klinkt het mogelijk. Want wat zijn 15 dagen nu helemaal. Dat moet kunnen, daarna zie ik wel hoe verder.

Dag één is super easy. We gaan naar de sauna. Ten eerste is daar het inparkeren met de camper al best goed gelukt:

Ten tweede drink ik me suf, en krijg geen hoofdpijn zo zonder cafeïne. Er volgt een top-nacht. The morning after is gruwelijk. Ik ben in-en inchagrijnig. Terwijl we aan de camper gaan klussen. Ik kan niet helder denken. Ruziën gaat nog wel. Eén koffie met agave-siroop zal rust, en geluk brengen. Maat ik weet dat het diepe geluk in de toekomst ligt, als ik het nu niet doe. Dus doe ik het niet.

’s Middags ben ik bij mijn broer en schoonzus. Ik heb hun snoep–en koekvoorraad onaangebroken achtergelaten. Ik denk niet dat dit ooit eerder gebeurd is. Na mijn komst hebben ze altijd opnieuw moeten shoppen, sorry nog. En zonder eten vind ik het ook gewoon gezellig, het valt erg mee.

We trekken verder naar mijn vader, gaan naar zijn snoep-imperium. Alle dropjes blijven hier aan mijn kop jengelen. Ook hier doe ik het niet. Straks vlucht ik de camper in, we blijven overnachten hier, dag twee afgetikt.