Het valt nog niet mee om het zwemmen in te plannen. Het is tijdens het post rondbrengen. Of eigenlijk tijdens de koffie- en koekpauze op stal. Ik kom langs de paarden met mijn werk en mik de koffietijd precies zo uit. Eerlijk gezegd kom ik ook langs het zwembad met mijn wijk. maar dát mikken lukt niet goed. Daarbij is er onweer voorspeld, de hele middag. Dus tijd om te zwemmen heb ik niet eens. Daarvóór moet de post weg, de koffie op en de wei leeg geschept zijn. Ik neem mijn zwempak dus niet mee, volgende keer dan.

Het weer is stralend, de post vliegt de bussen in. Een kwartier voor tijd nader ik onbedoeld het bad, er omheen kan niet. Dat is toch te gek. Ik ben er, maar ik ga niet. Tillie gaat wel, als ik haar nu even bel. En vraag of zij mijn zwempak, oordoppen en haarborstel meeneemt. Dan ga ik toch. Ze zal al wel weg zijn, maar dan ligt het niet aan mij. Ze is er nog, en ze neemt alles mee. Behalve de borstel vindt ze onzin. Ja, hallo, dan moet ik de post verder rondbrengen met een ragebol op mijn hoofd, maar ze ziet het probleem helemaal niet. Een kaartje kost niks, hier in het rijkste dorp van het land, gek is dat toch, en dan kleed ik me om.

Het water is niet koud. Er komt een muziekje bij, waar ik mijn oordoppen weer voor uitschroef. En we gaan squatten. Het is namelijk dezelfde juf van het sportclubje in het bos, en ook trouwens hetzelfde bos. Ze doet het voortreffelijk. En ik voel me thuis. Na een jeugd vol kunstzwemlessen draai ik makkelijk alle kanten op. Na afloop krijgen we gratis cappuccino; het zwembad legt geld toe op deze lessen. We hebben een tien rittenkaart aangekocht. een garantie is dat nog niet. Ik heb in mijn hoofd anders wel weer een schemaatje aangelegd van een paar keer per week banen zwemmen op die en die dag, want wat is het hier verrukkelijk.

Nou dus, sportief gezien trek ik weer een beetje bij. Het onweer is overgetrokken, en Til en ik leggen op behanggebied de laatste rollen uit in het campertje. De muren zijn af, en dat gaan we vieren, uit eten! Daarbij moet aangemerkt worden dat het ruzieloos gelukt is! Die diploma-uitreiking is bij Loetje. Dat wil Tillie graag; met een biefstuk aan haar ijzergehalte werken. En aan haar B12, want zoveel vlees eten we niet.

Ter plekke vieren we het toch allebei op onze eigen wijze:

Tillie kan gewoon niet anders dan het gezondste van de kaart bestellen. Nu heeft ze soja bonen, gewone bonen, rijst, sesam en nog een heleboel groentes. Bij nederlands beste biefstukbakker. Maar ze mag een stukje proeven, want ik bestel het wel, ondanks mijn B12-injectie van vanochtend, laat maar lekker pieken, ik ben immers een sporter.