We zijn weer aan het werk gegaan. Mijn fietsjob met de post, ik kijk er steeds naar uit. De snelste weg heb ik al gevonden. En van de gevaarlijkste honden weet ik ook waar ze wonen. Ik probeer heel zacht, onverwacht, hun brievenbus te vullen. Verbaasd spitsen ze hun oren, schoorvoetend naderend. Is ze er, of is ze niet? Weg ben ik al weer, ik zwaai nog even, en “zo braaf zijn ze!” fluister ik ze na.

Het sporten in het bos is low-profile. Vandaag zei Tillie: “Ik heb niet gezweet”. Met dit weer zweet je al in de stoel, dus ik vind het heel fit van Til. Waar het om draait is dat we het naar een volgend level kunnen gaan tillen: joggen in plaats van wandelen. En de squats en andere oefeningen intensiveren. Over een paar dagen is er weer les. Daarom schrijf ik het nu op, dan moet ik het straks ook uitvoeren die praatjes

Het is weer een gezonde tijd. Het lukt zo lekker. Veel groente, fruit en slechts een enkel ijsje. We bewegen de hele dag door, grasmaaiend de tuin door, ramen lappen, wandelen met de paarden, was ophangen, schuurtje schilderen. Vanavond gaan we nog curlen en dan hebben we wel zo’n beetje het hele Olympische palet omvat.