De tienrittenkaart van het zwembad tikt nog niet af, maar gelukkig zijn daar de verplichte nummertjes: yoga en de trimclub.

Deze keer gaat Tillie mee naar yoga; we hebben een vrijkaartje, een kennismakingsbon. En ze kent het al hoor, en ze vindt het officieel niks, maar van binnen flakkert haar yoga-waakvlammetje. Voor de les kleedt ze zich passend bij ons dorp: mosterdgeel poloshirt, zwart colbertje van tricot en een parelketting.

De juf spervuurt haar oefeningen op ons allen. We moeten op ons hoofd gaan staan, waarbij het hoofd de vloer niet raakt. Dat vindt Tillie ook pittig, maar verder deinst haar ranke lijf nergens voor terug, eigenlijk klaar om het stokje van de yoga-juf over te nemen. Vol bewondering bekijk ik haar vanaf het naastgelegen matje. Na afloop geeft ze toch aan dat ze niet op les wil. Ik snap het wel, ze is al verder.

Het weekend in het bos planken we, aan de lopende band. Klassiek planken, planken op de zij, half op de rug, zigzaggend een planken bruggetje over. We hebben deze keer de man van onze juf. En waar de juf altijd squads doet, kiest de man voor de armspieren, ons lijf weer in proportie brengend.

Onze camper is voor gebruik al stuk. We hebben alleen nog maar een keer getankt, en nu lekt hij dat er weer uit. Hij staat misschien liever stil, maar bewegen is goed weet ik nu. Dus hij moet ook aan de bak, net als de garage. We brengen hem vandaag en gaan zelf terug lopen. Daarbij ga ik straks op de fiets naar een ver sollicitatiegesprek. Beweging in overvloed, de zwemkaart zal wel wederom ongeknipt blijven.