Ik zit officieel op yoga. Geen proefles meer, voor het echie nu. Als welkomstcadeau krijg ik een kaart voor een gratis yoga-les, voor een vriend. Wie wil mag mee, roept u maar hoor. Tillie heb ik het niet gevraagd. Ook al heeft ze een rank yoga-lijfje, het maakt haar ongelukkig. En toch weet je nooit hoe het loopt. Ter voorbereiding op de komst van onze camper zijn we heerlijk aan het verhippieën. Een bloemenrok, een vrolijk gekleurde broek met olifantjes die er toch hippieachtig uitziet, een paars kleed met vredestekenmotief; we hebben het allemaal al in huis. Wat er al in zit, mag nu vrijelijk stromen. Dan zal ze toch zo’n zonnegroet ook wel een keer op gaan pakken?

Wat mij opvalt is dat ik veel minder stijf ben dan een jaar geleden. Oefeningen gaan soepeler. Die blog maakt yoga makkelijker, ook al zit ik voorovergebogen te typen.

De juf legt uit: “Kom in hurkzit op de mat, kijk naar voren, blijf naar voren kijken. Plaats nu je linker bovenbeen op je linker bovenarm. We vervolgen met het andere been, plaats je rechterbeen op je rechterarm. Blijf naar voren kijken, anders val je”. Het is sowieso een gesmak van jewelste om me heen. Ik durf deze niet. De juf doet niet aan mantra zingen, nee, we hebben het hier over hard-core yoga. Nog zwaarder dan bikrammen. Is er nog iemand die durft, mee met de free-card? Ik vang je op.

Morgen is het dan zover. Het campertje mag de kraamafdeling verlaten. We hebben alles al klaar. De heg gesnoeid voor een mooi parkeerhaventje, verf en kwasten voor de aankleding, de eerste reis al uitgestippeld en vrolijke kleren om erin aan te trekken. Jippie!