Het wordt een vrolijke dag, een zonnige dag. De dieren krijgen hun inentingen voor verre reizen, en Til en ik de wielen. En vanavond gaan we dansen. Vrij dansen, vrijheidsdansen, dans-je-vrij dansen. Valt ook in het voorbereidingsprogramma op het camperleven. Er komt een andere DJ; nieuwe ronde, nieuwe kansen (zie blog: En dag 11. Dansen als sport). Maar eerst wordt gekeken of de camper yoga-proof is.

En ja hoor! Dus we kunnen ervoor gaan. Tillie achter het stuur en ik in de achtervolgende auto. We belanden zomaar in een autosport-verhaal. Er is geen bijhouden aan voor mij. Als ik het campertje zo zie rijden, ben ik daar trots op. Prachtig, klein en het heeft alles. Ons huisje; we kunnen er zo in wonen. Thuisgekomen volgt een parkeerkwartiertje. En een verzekering-uitzoek-middag. Dan is het Tillie allemaal niet in de koude kleren gaan zitten. En ze heeft last van haar longen. Daarom gaat het dansen niet door. Met dat laatste ben ik heel, heel blij, en verdwijn snel op de bank.

Want de volgende ochtend, zeer vroeg, gaan we weer op pad, met het sportclubje in het bos. We staan te wachten met elkaar op het startsein. Dan begint er een verjaardags-lied, het is voor één van de deelnemers. Na afloop zegt mijn buurvrouw tegen mij: “Vorig jaar hebben we er nog een klein orkestje bij gehaald, toen is hij 90 geworden”.We beginnen te dribbelen, we gaan springen, planken en skiën op het droge. Even rekenen: de komende 43 jaar kan ik hier zeker nog terecht. Tegen die tijd zal mijn conditie toch wel eens verbeterd zijn?