Vandaag dan eindelijk de proefles yoga. Een betere dag had niet gekund. Het is de zware-storm-dag, en bij yoga leer je om als bamboe te zijn: je waait mee met de wind en breekt niet. Als ik maar wel eerst de vallende dakpannen kan ontwijken bij het naar buiten stappen. Precies bij mijn voordeur komen ze neer. Dan heb je als bamboe ook niets meer te zeggen.

Natuurlijk zie ik er weer tegenop. Nieuwe mensen, en hoe zijn ze. Hoe is de juf? Welke kleding past? Yoga bevat de enige spiritualiteit die ik aan kan. Eerst heb ik het nog gek gevonden: ‘adem de ruimte in’, ‘open je kruin’, ‘verbind je met het al’, etc. Nu ben ik er aan gewend en is de les tot een wekelijkse kerkgang ge-equivaleerd. Die ik een half jaar heb moeten ontberen.

Deze yogaschool schijnt nuchter te zijn. “Wij zingen geen mantra’s tijdens de les”, staat er op de website. Dat is wel een beetje jammer. De oefeningen die komen, zijn bekend. We worden er goed doorheen geleid. De juf is geen goeroe-type. Dat zijn al drie plussen. Het enige wat spiritueel is, zijn de titels van de boeken in de kast. Dat stelt me gerust: er is iets, maar ze geeft er geen woorden aan. Misschien is dat wat past.

Ik ga naar huis. Daar moet nog een acht meter hoge ladder beklommen worden, om de dakpannen aan te vullen. Aan Tillie de eer, ik ga de ladder vasthouden. De ladder weet hoe het moet: als bamboe wuift hij in het rond, en komt niet recht tegen de gevel. We slaan nog even over.