Sauna is geen sporten, maar vandaag gaan we weer. Eergisteren kregen we aanbiedingsfolders mee, voor de avond. Zo hoeven we geen sateetje te dineren voor 80 euro met zijn tweetjes.

De sauna is 19 kilometer verderop. Ik kan op de mountainbike. Ja gewoon over asfalt, anders wordt het te gek. Er staat veel wind. Ik vlieg het dorp uit, zo een stadje in. Dan stagneert het. Veel fietsers op een kluitje en de weg kwijt. De juiste weg wil ik niet want de wind is niet mals. Daar moet ik nog 10 kilometer mee op pad. Een oude man haalt me, elektrisch, in. Hij is meelevend en superieur tegelijkertijd. Maar wat gebeurt er; hij raakt me niet kwijt. De meneer ziet het verbaasd aan. We halen een scholier in.

Nu treedt hetzelfde op als met het zwemmen: ik geniet en ik voel me krachtig. Trappen, trappen, trappen. Ondanks de wind. Ik kreun niet, ik houd niet in. Nou ja, niet te snel dan. Er komt een liedje in me op, blijft me bij. Van de radio en pas twee keer gehoord. Het lijkt net Hazes: https://youtu.be/9Ia_4BZi6Rw

De laatste drie kilometer wordt het zwart, en het gaat hagelen. Ik hoop dat Tillie mij met de auto tegemoet komt, maar vooral hoop ik dat niet. Vijf kwartier over 20 kilometer, voor de cijfertjesmensen. Ik kan er cijfermatig natuurlijk niet trots op zijn. Weet je wat google-maps normaal vindt voor een gemiddelde fietser? 59 minuten voor 19 kilometer! Vroeger heb ik geleerd dat een gewoon mens 12 kilometer per uur fietst.

Na steeds weer zweten en dompelen, droog ik me af en kleed ik me aan. Weer voel ik me sterk. En zelfverzekerd. Ik voel dat ik een sportlijf heb. Een sportlijf wat er echter net zo uit ziet als 2 weken geleden! Maar het voelt anders. Sporten doet iets tussen mijn oren, niets met de rest van mijn lijf. Misschien gebeurt dat pas als ik net zo snel ga als google-maps vindt dat het moet.