15 jaar wordt Ricky, op de 11e van de 11e. Hij is de gemiddelde boomer-leeftijd toch zeker gepasseerd. Dat merk je ook wel. Zo treffen we hem regelmatig aan met zijn neus in een hoek van de kamer, wachtend tot wij een niet bestaande deur voor hem openen goochelen. Ik snap zijn verwachtingen ook wel; er is weinig wat Tillie niet kan.

In de avond vieren we zijn feestje pas echt goed, als het rustig is in huis. Vóór ons op het kleed kauwt hij lang en gelukkig op zijn cadeau. Uiteindelijk trippelt hij weg, hoestend en harder hoestend. De katten rennen naar hem toe, manen hem tot rust, één geeft Rik zelfs een tik. Dat mag natuurlijk niet, Til en ik komen er ook achteraan. Ricky hoest en hoest. Er zit iets vast, iets van het kauwbot, in zijn keel. We proberen in zijn bekje te kijken en zien niets. Pogen toch, met pincet, iets te verwijderen. Til vindt een grote tang; we vangen bot, dus geen bot te voelen. Wat doe je dan?! Ricky’s tong wordt blauw. Internet: vinger in zijn keel. Okay, dat doe ik Gelukkig kan Ricky nog bijten! We slaan hem tussen zijn schouderbladen en interpreteren een Heimlich-greep. Niks. Ricky hoest, en plast en er komt schuim uit zijn neus.

Naar de auto toe. Tillie belt de spoed- dierenarts. We moeten naar Amsterdam. 37 minuten zegt de tomtom. Ik roep mee door de telefoon: “Dat kan niet, we moeten dichterbij ergens, nu!!” Maar we hebben geen keus, this is it. We rijden naar de snelweg. 33 minuten nog. Ricky hoest. De minuten gaan zo langzaam, hoe moeten die nu allemaal voorbij. Ricky poept, hij doet het nog steeds. Tillie rijdt 140. Maar dat mag niet, rond Amsterdam al helemaal niet.

Ik sla Ricky tussen zijn schoudertjes, terwijl hij jarig is nog wel, blijf wakker, blijf hoesten, misschien raakt het bot toch los. Nog tien minuten. Ricky wordt stiller en zwakker, ligt slap op mijn schoot. Waar blijft zijn hoest? Ik moedig hem aan, por hem, duw hem, roep hem en zet hem op zijn pootjes, Ricky! Met 7 minuten op de tomtom bellen we de dierenarts weer: “We komen er aan, met 6 minuten. “We staan hier klaar voor hem,” antwoorden ze. Wegversmalling in de tunnel, stoplichten, snelweg af. “Ricky hou vol!”

Ik ren met Ricky in mijn armen naar de glazen deur toe, hij schuift niet open, we botsen. Ik klop hard op het glas, en ja we kunnen. Binnen, de wachtende dieren langs, nemen drie dokters hem over. Ik mag niet mee.

Wachtkamer, formulieren en Tillie komt ook binnen, zonder botsen, zij kan alles, is goed met deuren. Dan komt de dokter al snel. Ze laat een u-vormig kauwbot zien, dik en groot. “Het is gelukt om het te verwijderen, daarna kreeg hij een hartstilstand. We hebben hem gereanimeerd, hij was dood, maar nu leeft hij weer”. We mogen mee, en Ricky slaapt en trilt in een couveuse met zuurstof. Ik mag ‘m even aaien en met hem kletsen, over hoe sterk en lief hij is (en over zijn positieve draaideur-ervaring).

“Het liefst houden we hem een nachtje, om extra zuurstof aan hem te geven,” zegt de dokter. Ik kan hem bijna niet missen maar ik begrijp het hoor en wil het beste. De dokter verwacht dat hij het gewoon haalt, maar zegt ze: “Het kan wel zijn dat hij hierna bijvoorbeeld geen bevelen meer opvolgt”. En dat is natuurlijk jammer, want Ricky luistert sowieso maar naar één bevel. Dat is “pootje Ricky! Waarbij je altijd zelf zijn pootje van de grond moet tillen. Jammer, maar goed, daar kunnen we mee leven. Dement noemde ze nog. Maar dat vind ik bij vrijwel niemand een nadeel, vaak juist gezellig.

Dus morgen kunnen we hem ophalen, mits ze niet eerder bellen. In de auto terug trillen we zelf ook. Om kwart voor 12 zijn we thuis met een sterke behoefte aan een borrel. Die hebben we niet. Wel een fles champagne, plop, hij is nog net jarig. Proost op jou Ricky en lang zal je leven!