Normaal hadden we onze spullen al gepakt. Als het nieuwe eraf was en groener het gras. De zee, daar wilden we nog aan wonen bijvoorbeeld. Of in Portugal. En wie weet misschien voor altijd in de camper. Een tiny huis kon ook. Eigenlijk voelde dat al zo, ons huis, klein, nu met ons vijven.

Maar weg, dat kan niet meer. De kinderen hebben mama’s, scholen en wortels. En wij moeten dat dus ook gaan doen, wortelen. Wel nog dynamisch en biologisch hoor, maar toch is het wennen, voor mij. Voor Til eigenlijk niet. Ze pakt het blijven gretig aan, en belt zelfs een aannemer, voor een uitbouw.

Voor ik het door heb worden er palen door ons laatste restje gras geslagen.

Er is geen weggaan meer aan. Alleen maar naar Bollo, omdat ze eerdaags onze gevel eruit halen, en híj ook in de buurt van de scholen van de kinderen woont. Bollo zouden we niet meer doen hadden Til en ik elkaar beloofd, omdat ie gek van ons werd. Zo vaak hadden we ‘m vanwege de kinderen al opgezocht.

De twee weken schieten al aardig op. De gevel thuis staat ook nog fier. Want zo gaat dat tegenwoordig in de bouw. Portugees kalm. Dus hebben we toch ons avontuur. Ondertussen focussen we op een nieuw kleurenpalet. Het rood gaat verdwijnen. De vloer wordt als het groenste gras, met roze bloempjes, als basis.