Een paar jaar voor mijn oude moedertje onherroepelijk dement bevonden werd (ze kon namelijk geen klok meer tekenen, en dan hang je) belandde zij ook in een MRI-scanner. Ze was gevallen met haar rollator. Bloed was er wel te zien, buiten haar hersenen, maar verder, zei de arts, dat er van dementie geen tekenen waren. Dat komt denk ik ook omdat mijn moeder het type was dat met een sigaret tussen de vingers zei dat ze niet rookte, dat jij dat fout interpreteerde. Zoiets moet ze toen ook met haar hersenen uitgehaald hebben.

Mijn moeder gaf mij met dit verhaal wel vertrouwen in de aanloop naar mijn eigen uitslag. De arts belde laat en zei gelijk dat de resultaten van de MRI-scan goed waren. Hij zag namelijk een hele mooie dikke neus-zenuw. Ik zei niet dat hij dat misschien fout interpreteerde omdat dat zo zonder MRI ook al makkelijk te zien was. Hij noemde geen zwarte gaten in mijn hersenen. Durfde ik ook niet naar te vragen.

Mijn geur bleek verminderd. Voor de helft normaal. Vooral de zaken die vies ruiken krijg ik niet door. Alleszins een fijne uitslag dus. Mijn reuk kan zeker nog verbeteren. Daarvoor hoef ik alleen maar veelvuldig met mijn neus te snuiven. Extra groente eten hielp niet voor zover hij wist, beantwoordde hij mijn enige vraag. Ik danste en zong en snoof met Tillie en de kinderen na de uitslag, het leukste deel van hypochondrie. Over een paar jaar komt er weer zo’n blog natuurlijk wanneer ik weer voor iets anders bang ben.