We verkozen de regen thuis voor de regen op het camperdak. Onder dat dak werd het trouwens te krap, zo hele dagen.

Nou we hebben het wel en nog geweten. Het huis wederom overgeleverd aan de bouwvakkers. Niet dat ze er persé zijn hoor, ze beloven het alleen. En wie weet… Ondertussen schilderen we (met de hulp van een supermanzwager), zetten we bedden en kasten in elkaar, hangen planken, ja die dingen allemaal. Omstebeurt; de ander gaat met Ruby op stap, school nog gesloten.

Soms belt er toch iemand aan die bijvoorbeeld misschien een dakraam plaatsen komt (en, volgens de boekjes, na afloop een lek dak meldt. Dan weer komt een kastenbouwer, met zijn laptop voor zowel maatberekeningen met 3d presentatie als klassieke muziek . Nu, sinds twee uur, is het variété gesloten, de laatste klusser has left the building. Ruby ligt op bed, Til is fijn bij haar familie en ik kan weer eens een update schrijven. Liggend, staan gaat haast niet meer, na genoemde werkzaamheden. Langzaam, iets scheef voorovergebogen, met een blik naar veraf, schuif ik door het leven, door de winkels om een lego-voorraad, gordijnen en leesboeken aan te leggen. Ik realiseer me dat ik deze op nonchalante-gelijkende-traagheid manier van voortbewegen, gecombineerd met een wat peinzende, geconcentreerde oogopslag altijd als zeer sexy beschouwd heb. Nu weet ik dat die personen rugpijn hadden. Én dat ik nu zelf deze gelukkige uitstraling bezit.

• 

Nog een beetje verf hier en daar, behang, inrichting, schoonmaken en de tuin. Dan is het huis klaar. En mooi ook, dankzij die lieve bouwvakkers, want dat waren ze stuk voor stuk, is het gewoon gelukt.