“Wanneer gaan we weer naar huis?” vraagt Ruby? Zou je daar wel zin in hebben? Mijn vraag wordt beantwoord met: “Heel graag!” Nou lijkt het mij ook wel wat. Het zwem-weer is geweest en thuis wachten kamers op verf en inrichting. Daarbij staan we nu op een prachtige camping waar je wel een speld kunt horen vallen. We zien onze toekomst: 2 aan 2 voor de camper, in wandel-outfit, zen. Ik ben blij dat we ons rumoer thuis nog aanvullen gaan, zo en passant onze leeftijd wegduwen. Ik opper het aan Til: “Heb je het weerbericht gezien? Wat zullen we in een regenweek camperen, terwijl thuis etc.?” Maar Tillie kijkt dwars door de regen heen, zoekt naar bestemmingen nog verder van huis. Dat is zo fijn aan getrouwd zijn met Til, ze geeft perspectief.

Al rap eigenlijk verandert de sfeer op de camping. Meer dan een praatje hier en daar met onze toekomst; mijn angst en oordeel op losse schroeven en dan opgelost. Een pubermeisje en twee keurig pratende jongetjes vormen met Ruby een geolied kwartet. Ze zoeken ons steeds op. Bij de schommels en later bij onze camper, voor de dieren en een praatje.

Net als ik heeft Ruby haar onrust afgelegd. Zij heeft buikgriep gehad en zich vervolgens ook aan dit vakantieleven overgegeven, erin gedompeld, genietend, de boze buien komen er nauwelijks meer door.

Als we dan zo vredig aan de bosrand zitten, die we uitgezocht hebben omdat zo’n rand zo prachtig dient als kattenpradijs, horen we een hoop lawaai. Een buurman is van zijn stoel gesprongen, onze katten achterna, het bos in, zijn vel uit. Hij blijkt een vogelliefhebber, en nou ja, katten kunnen vogels eten en dat wil hij liever niet. Dan durven de vogels niet meer te komen en kan hij ze niet met zijn camera vastleggen, vertelt hij boven zijn bord waarop een heerlijk ruikend gekruid biefstukje (het zal toch geen kattenvlees zijn, nee…) als ik hem er later die dag over spreek. Ik snap het helemaal en Til had dus al een bestemming voor morgen uitgezocht, precies goed die Mathilda, ze brengt overal rust.

• 

• 

• 

• 

•