Met het stuc nog onder de zolen stappen we de treeplank van de camper op en drukt Til het gaspedaal vervolgens heel diep in. Als we die grens maar over zijn en de quarantaine-verplichting ontlopen. Pas in Duitsland valt me in dat onze camper natuurlijk quarantaine-fähig is. We kunnen zo Europa door. Maar het is goed om rap weg te zijn.

Lucius springt naar buiten, rolt en ontdekt het gebeuren hier. We staan 15 meter van een weg af, waarvan hij goed uit de buurt blijft. Hij is het camperen niet verleerd en heel gelukkig met deze stap. Zoals altijd blijft Tarquinius langer in de camper hangen, verdwijnt dan toch hup een aardappelveld in. Dat vinden we wel een goed idee: wij gaan een gebakken aardappelveld in, dat ligt er net naast. Kroketten verbouwen ze ze er ook. Dat is fijn voor Ruby, zo’n geleidelijke overgang want ze heeft verder haar mond al vol aan de nieuwe taal. Extravert als ze is praat ze lekker mee om haar heen, de tongval vlug ontdekt, net mijn vader ❤.

Als we uitgegeten zijn, zit Tarquinius volgens zijn gps-je in de buurtcamper. De buren zelf zijn er niet, weggevlucht misschien. Als ik hem roep hoor ik zijn nageltjes tegen de binnendeur. We lopen het kleine Wietmarschen door, de terrasjes af op zoek naar de buren, maar nee, het wordt wachten. Niet lang hoor, thuisgekomen zwiepen ze de deuren open en niets, geen kat te zien (en die nagels dan.. ik kan mezelf alles wijsmaken blijkt). Het aardappelveld maar in dan, zo’n gps is niet altijd precies. Eerst nog even in onze eigen camper kijken, de kattenbak. Ja daar schuilt hij! Een goed idee ook, we kruipen erbij, nu het begint te donderen.

• 

We zijn begonnen aan onze laatste camperreis in deze bus. Vanaf september hebben we er één nodig voor 5 mensen en drie dieren. Maar nu is nu hè.