Nadat de vliering er op dag 1 al in zit, hebben we zo nu en dan een bouwvakker op de koffie gehad. En dan praten we, gezellig. “Tot morgen!” roepen ze na de koffie, “Om kwart over 8 zijn we er! Dan doen we het raam en de trap, en nemen we stuc mee.” De volgende dag om 4 uur in de middag, als ze dan komen, is de koffie natuurlijk al oud. Maar dat vinden ze helemaal niet erg! Grote bekers gaan erdoor. Ze vragen ons of we vast vooruit betalen willen. Tillie is niet voor een gat te vangen, en ik ook een beetje niet, daarom reageren we niet op deze vraag. Als hij het een uurtje later dan nog een keer, héél lief, ter berde brengt, betalen we het geheel maar vast. Ja weet je, misschien is hij wel aan iets duurs verslaafd, en dan kan je geen hout meer kopen ofzoiets, redeneren we. Trouwens onszelf moeten we ook niet vergeten; zo ervaren we een non-stop achtbaan-achtig gevoel plus dus dat ons karma mooi schitteren gaat.

Het gereedschap ligt er nog. Dan komen ze op een dag, heel vroeg, met het busje voorrijden, in de autoloze wijk, en wordt de boel naar beneden gesjouwd. Een beetje ruimte maken noemen ze het. Eigenlijk zijn we wel opgelucht, de voeten kunnen weer stevig op de vloer. O, ze testen de cirkelzaag nog even. Hè, er wordt geboord?! En dan blijven ze tot vroeg in de avond aan het werk. “Morgen maken we het af” verlaten ze ons huis. En daar zitten we wederom met ochtendkoffie die tot middagkoffie rijpt of een nacht nog doorhaalt.

Als we het niet verwachten zijn ze op hun best. Het project vordert, nog 1 dag tot voltooiing. Daarna ga ik ze missen. Waarom: alle verhalen uit hun leven tijdens de koffie gehoord en toch doen ze het: 2 prachtige kamers bouwen en afmaken. Ondanks dat hun loon al binnen is.

Na morgen hebben we dan een half uurtje om onze camper in te pakken en de corona cheque app in verschillende talen in te vullen. Of we doen daar gewoon een dag langer over, want dat kan best, weten we nu.

•