Regen en met de camper weg. Niets is beter hè. Koffie en een boek plus een mooi en nieuw uitzicht, tikketikketikke.

Regen en met de camper en een kleuter weg. Ik dacht: ik kijk vandaag niet verder dan een uur, living the moment. Binnen kleien, Tillie kijkt bewonderend toe:

Daarna is de dag nog aan het begin, dus de druppels in, de rode route.

Dan thuis lekker kleien.

Half 12, gelukkig, de terrassen zijn bijna open. We gaan vast op de fiets. Iets te vroeg komen we aan, het geeft niet. We mogen plaatsnemen, in de regen, we merken het niet meer. Er is niemand, alleen de eigenaar. Hij schuift gezellig aan, merkt ook niks. De huizenprijzen en de politiek zijn nog maar de inleiding van het gesprek, al heel gezellig. Je ziet hem ondertussen onderzoekend kijken naar ons: hoe zit het dan? Een kleuter, twee vrouwen van onbestemde leeftijd in verregende zwerver-look / joggingbroek. Dan, verrassend: “Of ik geen belangstelling heb om in Brabant te komen wonen, is voor kinderen ook heel leuk!” “Want u bent toch de oma?” zegt hij tegen Tillie. Til en ik voelen allebei hetzelfde: tijd om op staan, voor we weer verhuizen moeten. We zeggen allebei, volmondig:”Ja! Oma gaat nog snel even afrekenen, binnen. Daar vraagt de eigenaar aan Til: “Ziet u er nu alleen zo jong uit of bent u het ook?” Tillie wil hem toch tegemoet komen met zijn oma-gedachtes en jokt er 1 jaar bij met haar antwoord: “50!”

We hadden hem beloofd eind van de middag terug te komen voor een terras-diner. Maar het regende. En we hadden andere plannen: om toekomstige misverstanden te voorkomen hebben we bij de plaatselijke supermarkt wat verf gekocht. Een grijze coupe soleil voor mij. Nu zijn we niet meer te onderscheiden, plus toch de zon vandaag.

Zo is het een mooie dag geworden en hebben we nog alle tijd voor de groene wandeling.