Dat wakker worden in een nieuwe wereld, en een hondje hebben dat eruit moet.

Dan koffie in de deuropening.

Zo is het al meer dan mooi, genoeg voor de hele dag. Maar we continueren. Voor Ruby pakt dat reuzegoed uit. De ene mooie speeltuin naar de andere, vriendjes en onze mountainbikegroep.

Dat kan ik over mijn weg niet zeggen. We gaan mountainbiken met 11 vrouwen. En misschien weten mensen nog dat ik mijn blog begonnen ben omdat ik hoopte dat het helpen zou sportiever te worden. Dat ik de druk van buiten zou voelen, van jullie. In plaats daarvan voel ik (voor het eerst) druk van mijn buik, op mijn bovenbenen. En ik rijd het liefst achteraan, met de wens af te snijden naar de camper toe. Ergens is er iets misgegaan in die drie jaar, lezers, en dan kom ik, kan bijna niet anders, toch bij jullie uit.