Een feestelijke uitnodiging valt de brievenbus binnen. Puppie-kopjes larderen de randen. Of we maar snel eens aankomen voor de vaccinatie. Ik prik een woensdagmiddag, dan is Til ook vrij, kan ze helpen tillen.

We gaan, even snel de dieren-paspoorten nog. In de boekenkast. Nee. Administratie-laatjes, die niet meer open gaan zo vol, harder trekken, dan lukt het, maar nee. In de camper. Nee. Dan maar zonder. “Ruby, we gaan, trek je schoenen maar vast aan!” Weer een nee. “Doe maar lekker je lichtjesschoenen, en even plassen!”. “Ik blijf thuis!” roept ze.

Lucius is ondertussen zelf in zijn reismand gaan liggen, ik klik zijn tralies snel de gaatjes in. Tarquinius is vermomd als traptrede, mijn zoektocht korter nu. Wanneer hij tegenstribbelend zijn mandje in gevouwen wordt en de tralies dicht ziet klappen, plast híj wel, zijn blaas leeg en zijn lange wintervacht vol. Geen tijd meer om te verschonen. Snel nog wel even Ricky’s billen wassen; op zijn corona-lange witte haar blijft nog wel eens wat zichtbaar achter. We gaan! Ruby wil persé een katje dragen, ook al mag het niet, anders blijft ze zeker thuis. Met zijn zessen in de hal nu, van anderhalve vierkante meter. Mijn blik valt hier tussen alles door nog op het dierenkastje. Ja daar liggen ze, de paspoorten, naast het eten, de speeltjes, de kammen en de wormenkuren.

Als we dan allemaal op weg zijn naar de auto (dat is even lopen naar de rand van ons wijkje) overvalt me een ‘in-control’ gevoel. Alles op de rit. Til scheurt de stad door om precies op tijd te parkeren bij de dierenarts.

Binnen rolt het lekker verder. Prikken erin en de weegschaal op. Alledrie zijn ze ruim een coronakilo te zwaar. Dat is echt niks vergeleken met hun baasje. Hoe het komt vraagt de dokter. “Nou, we zijn net een weekendje weg geweest en ik denk dat de buurvrouw iets teveel…. ” Nee. Ik moet er nu echt zelf wat aan gaan doen. Maar hier helpen ze graag mee, speciaal voer met leuke tandenborstels er nog bij. Met drie setjes staan we bij de kassa. Ruby staat daar ook, erachter. Ze heeft vriendschap gesloten met de drie assistenten en noemt dit haar werk. Tegen een hond met hoge smalle oren hoor ik haar adviseren olie in die oren te gieten. Dan komt altijd dezelfde verbazing als het bedrag (door een collega van Ruby) hardop uitgesproken wordt. Ik vind het wel een zoet moment, heerlijk decadent. Til ervaart iets anders. Gelukkig zijn we wel allebei de pinpas vergeten.