Het is bijna een jaar verder, en een feestje waard. Zo leuk is ons nieuwe huis, in de sprookjesbuurt met fijne buren overal om ons heen. Als ik de poedersuiker uit de camper haal voor op de pannenkoeken moet ik een paar minuten lopen door onze wijk. De gekleurde bladeren in samenspel met de lichtjes in de huizen zijn bezig aan hun finest hour, schemering. Precies zo’n uur als binnen op de borden en aan tafel het geval is.

Het is een dag waar het geluk doorheen wil sijpelen, valt niks tegen te doen. Als ik Tillie en Ruby kletsen hoor, en dansen bijvoorbeeld. De jongste kiest nu, ipv metal, een lp van Verdi. De oudste zet hem aarzelend op, toch blijkt het een succes. ’s Ochtends heb ik dan al met de paarden gewandeld. Ik kan mijn grote, sterke April, die mij vroeger van grasspriet naar grasspriet sleurde, hier aan een halstertje voor de sier meenemen, de stad in, harmonieus. Niks anders dan zij en ik, ja de herfst dan, wind door de haren, this is it.

Een paar dagen eerder was het roeriger. Ruby was boos, heel snel en heel makkelijk. Om te veel om op te noemen. Ruby was verdrietig, dat zat daar dan achter, maar boos was net wat minder erg om te voelen. De laatste dagen stroomt het licht volop tussen de buien door. We zijn verbaasd, zo snel, maar heerlijk. Al zijn we klaar voor alle buien die vast volgen gaan.

Een school is nog niet gevonden. Meerdere instanties buigen zich traag bureaucratisch en weloverwogen over de juiste leerweg voor Ruby. Dat is okay: Tillie had verlof en ik krijg het nu. Dus ben ik ook nog eens blij met het land waarin we leven dat zo goed voor deze zaken, voor ons, zorg draagt.