Als Tillie in haar camperbedje ligt, in een buurtschap dichtbij Zutphen, een regio die we best behoorlijk kennen, roept ze verrukt: “Kijk door het raam, het is of we aan zee staan (weiland), met palmbomen (scheve beuken)! Alleen het ruizen mis ik nog!” Tarquinius begint naast haar hoofd te snorren om de golven na te bootsen. We hebben dan al een kangoeroe (haas) gezien. Wat dit hieronder is weet ik ook zo snel niet, maar mooi is het wel:

We kunnen het dus gewoon goed, camperen in het ons verrassende Nederland. Nu drie nachten op één plek. De eerste dagen hebben we ons suf gewandeld, op zoek naar ijs, zo uitgestrekt en verlaten dit land. Maar vandaag dan eindelijk een leeg programma. Naar vogeltjes luisteren, naast de katten zitten turen, en lek geprikt worden, zomer.

Morgen weer een brug verder.