We hebben al jullie tips gelezen over het herstel van Tillie’s rug en zijn toen prettig in slaap gevallen. Meer is er niet nodig geweest, geen pharmacia, geen alcohol, niets, dank jullie wel! Want herboren is ze vanochtend opgesprongen uit ons kleine kribbetje in de camper, en van rust wil ze niet weten, we gaan. Het is dus een goede dag! We hebben vandaag ook maar één keer vastgezeten. Toen we op een klif wilden gaan staan en eerst een greppeltje nemen moesten.

Eigenlijk alleen om te oefenen in loskomen hoor. Maar daar hadden we, deze keer, toch nog, een voorbijganger bij nodig. In het vervolg nemen we onze paarden mee, dat spreken we nú af, hoe onhandig dat misschien ook zijn zal.

Voor we morgen naar Portugal trekken, waait de Spaanse wind ons de kust op en neer. Voor de overnachting kiezen we steen, de rollende zee klinkt er net zo geruststellend als op de zanderige klif.

Ik heb het weer, de wens zo rond te blijven gaan. Klein en knus binnen, de grote wereld steeds weer anders aan mijn voeten. Het ritme van rijden, wandelen, koken en tussendoor koffie. Mensen, natuur, Tillie en de dieren. Verwend.