Als Tillie ’s ochtends opstaat, zich wast en aankleedt, schiet het haar in d’r rug. En dat doet pijn zodra ze zich beweegt. Het plan is om zo’n uurtje verderop te gaan en dat wil ze wel proberen, rijdend in de auto. Wegrijden, terwijl we alle ruimte hebben (voordeel van camperen in de winter), lukt haar niet.

Dan ga ik achter het stuur en we zetten de optie snelweg uit op Maps, voor mij. De rit gaat nu langer duren. En nog meer omdat ik de weggetjes in de Pyreneeën met 30 kilometer per uur te lijf probeer te gaan. Er wordt getuuterd achter me. “Niets van aantrekken” zegt Til, “ik ben trots op je”. Het tuteren blijft, er komt wijzen met een vinger bij. Dus ik stop maar aan de kant van de weg, dan kan ze verder. “La Porta!” roept de bestuurster. En oh nee! De schuifdeur staat weer open! “Gracias!”, roep ik, en duik naar achteren om te kijken of we alle dieren nog binnen hebben. Ze trekken alle drie een oog op vanaf het bed. Ze hadden makkelijk een ommetje kunnen starten, zo met mijn tempo, maar ze hebben ons gematst.

Ik ga door. We beginnen een berg op te circelen. En dat duurt maar kort hoor, en te lang. Wat een horror, die afgronden, ik durf nooit te kijken en nu moet ik. Op een klein inhammetje neemt die lieve Tillie het toch over! En nu eindigen we heel veel sneller, aan de andere kant van de kleine baai waaruit we vanochtend wegreden! Het is hier prachtig.

Zo hebben we een hele dag. Voor de zon en een mooi vissersdorpje, voor wandelen en koken tussen de eucalyptusbomen aan zee.

Kijk, daar staan we, tussen de bomen. We komen tot rust. Het haastige van verhuizen en vertrekken glijdt af. Maar Tillie’s pijn niet. Ze ligt al in de slaapkamer, kijken wat een nacht doet..