We trekken de natte schoenen en jassen weer aan, iets anders dan wandelen is hier namelijk niet te doen. Nog even afscheid van de dieren nemen.

Ze hebben nu hun eigen caravan, kleine jongens worden groot. We zwaaien nog even gedag en tot straks naar de buurman, die heeft een iglotent:

Dan gaan we. Aan het begin van de 12km route zien we warempel andere mensen. Een stel. Lesbisch natuurlijk, de enige soort die in de regen makkelijk doorwandelt, geen make-up op die uit lopen kan (vooruit: wij vier dan hè). Wanneer de route start, ontstaat er bij hen ook een meningsverschilletje over het juiste pad. Ik zeg: “Geeft niks, dat was bij ons gister aan de hand. En waarschijnlijk horen jullie ons straks op de wandelvlakte nog schreeuwen. Maak je dan geen zorgen, is er niks aan de hand.”

We hebben de chagrijnigheid gisteren echter al uitgeleefd, op elkaar afgereageerd en in de natuur laten oplossen. We zijn van binnen opgeruimd. En buiten is het heerlijk, zo gaat dat altijd.

Nu breekt de energieke fase aan, met plannen die voorbijtrekken over windsurfen, zwemmen en mountainbiken, een vakantiehuis in Zuid-Europa. We praten over nieuwe banen in de stad en welke dan. Over de hoofdkleur van ons nieuwe interieur. Over wel of geen pleegzorg, over vakanties. Alles nieuw en open. En wat een geluk, we hebben zoveel te kunnen.

Na het douchen gaan we nog even een rondje met de katten,

dan chillen met onze muppets

en op naar een restaurant, de bonen in tomatensaus verpatsen we.