We kunnen er niet meer omheen. Dat huis hebben we gewoon gekocht. Nu kunnen we wel op funda blijven kijken, misschien nog eens bieden, maar dan zitten we straks met een teveel aan woning. Duidelijkheid lucht op.

De makelaar die ons huis verkopen gaat, vraagt of we soms sterk meevoelen met ons gras, omdat we het niet maaien. We moeten serieus in de tuin aan de slag, en reserveren een aanhanger, tijd, mijn neef en eelt op onze ziel.

Voor het zover is pakken we ons busje en rijden naar de Linge, naar de nichten van Til. Zij hijsen ter plekke een tent omhoog die ver boven de camper uittorent. Het exemplaar valt zo op funda, afdeling landhuizen, te plaatsen. Maar ik houd me nu niet met dit soort dingen bezig; we zijn hier voor een break. Ontspanning.

We volgen de van-oever-tot-oever kanoknooppuntentocht om het hoofd leeg te maken. Tillie is daarbij de gentleman als ze mij vraagt mijn peddels stil te houden en ik dus alleen maar rondgevaren wordt.

In de namiddag, als we weer thuis zijn, parkeert er een prachtige camper voor onze deur. Met de oom en tante van Til erin.

Zij trekken al meer dan 30 jaar de wereld in, en gaan nu ook weer op weg naar nieuwe avonturen. Door hun verhalen worden ze nog meer een inspiratiebron dan zij al waren. Als het gaat over moed zijn ze door mij nooit te evenaren: zo deinzen zij niet terug voor haarspeldbochten, nijlpaarden rond de tent, of een wandeltocht met kettingen aan een bergrots zonder pad daaronder. Die dingen laat ik aan hen en gentleman Til over. De volgende ochtend zwaaien wij hen uit. Lieve mensen, veel plezier!