Nadat de makelaar van het polderdorp ons dus gefeliciteerd had, bleef ze verder stil. Ja, ze zou de volgende dag mailen met hoe nu verder, maar dat bleek geen haast te hebben, want we ontvingen niets. Dus wij konden vrolijk verder leven, vakantie-achtig, alsof er niks serieus aan het handje was. We bleven chillen in ons paradijs, ondertussen andere pareltjes opduikend uit het volle funda-meer. Het poldergevoel sluimerde wel opgetogen op de bodem van onze zielen hoor, maar we hoefden er lekker niets mee aan te vangen. We lieten alle mogelijke woonlocaties wagenwijd open, van Wageningen tot Vlissingen, de wereld aan onze voeten. Wat wil een mens meer? Nou.. toch maar de makelaar uitnodigen, om ons huis te laten exposeren. Dat bleek een geweldige keuze, niet vanwege onze woning hoor, maar om een vakman te zien excelleren, vol nuance en met humor. Mooi is dat hè. Zouden we weer vergeten dat we met iets ernstigs bezig zijn! Maar ja, nu worden we straks toch echt zelf een visje in de waterval van funda. Dat is natuurlijk wel een vorm van realiteit.

Daarbij mailde ze vandaag dan, vanuit het ijsselmeer. “Joehoe, hier jullie nieuwe toekomst! Wanneer komen jullie nu?!” Een nieuwe liefde is altijd hongerig. Net als wij al volmondig toehapten. Maar voor de fuik uit zwemmen we nog even alle kanten op.