Over de volgende stap in ons leven heb ik nog nooit gedagdroomd. Toch staat die stap pardoes voor onze drempel te trappelen. Het is een beetje alsof het campertje ons niet genoeg is: we ruilen onze wóónplek ook om de haverklap in.

Het zit zo: we hebben een bod uitgebracht. Op een huis, ergens in Nederland, want daar wil Til niet uit. Vervolgens hoorden we lange tijd niets en hadden het al uit ons hoofd gezet. Tot gisteren de telefoon rinkelde. Met gefeliciteerd.

En nu mogen we gaan wonen in een huis in een ecologische woongemeenschap. Met vergaderingen over wie de ramen van het buurthuis lappen moet, in januari. Met tuintjes die heel welig tieren en je niet mag bijhouden (jippie) plus maandelijkse klaverjasavonden! En waar speelt het zich allemaal af. Naast de Oostvaardersplassen! (Almere noemen ze dat geloof ik. Maar dat weet ik niet zeker, want daar had ik dus nog niet eerder over gedroomd.)

Vijf minuten na het gefeliciteerd-telefoontje komt Tillie thuis. Een uur na haar thuiskomst zitten we in de auto, naar Wageningen. Want daar staat volgens funda en volgens Til ook een juweeltje te koop, aan de Rijn. Familie woont daar dichtbij en dat voelt fijn. Nou, u begrijpt misschien dat we ons niet vervelen momenteel. Tussendoor hebben we wel onze buren, de staleigenaren en de paarden ingelicht, en o ja! een makelaar, misschien wil die dan ons huis wel hebben.