Het waren niet de fijnste uren, helemaal zelfs niet. Vorig jaar was het natuurlijk al een disaster, toen met die opgegeten hamster (zie blog 108. En toen). Maar mijn broer en schoonzus hielden toch heel lief vertrouwen in ons; eergisteren brachten ze hun katje.

Zij voegde zich snel in het sociale gebeuren:

Het was gezellig binnen met harde regen, een boek en onweerachtig bassig gebrom van de katjes zo tegen elkaar. Toen ik de lunch wilde gaan snijden bedacht ik me dat ik onze logé al een tijd niet gezien had, en wilde weer even wat oogcontact. Maar niks wederzijds. Ik kon een kwartier het huis door kruipen en klimmen, nee. Til hielp, maar dat hielp ook al niks.

Toen bedachten we dat Tillie het vloerkleed even uitgeklopt had, buiten. Dus dat ze wel meegevlucht zou kunnen zijn. Al hadden we er juist op gelet dat ze dan niet weg zou glippen; het kon gewoon niet anders. We zijn bij alle buren langs geweest. We hebben huizen, garages, tuinen doorgescharreld. Het lekkerste eten in de tuin gezet, waar slakken zij aan zij aan het tafelen sloegen. De bomen zijn gescand en inlichtingendiensten op internet bekeken. Niks. Zullen we onze zus van onze schoonzus bellen? Want het katje kent haar goed, en komt misschien op haar stem af. Of doen we dat morgen en blijf ik vannacht wakker in de tuin, met de slakken en het eten. Want dan komen ze vaak weer te voorschijn, in de rust. Of zou ze al ver weggerend zijn? En o, hoe en wanneer moet ik dit mijn familie vertellen!?

De uren gaan. Wat ik gek vind is dat ik haar volgens mij nog gezien heb ná de vloerkleed-affaire, op de vensterbank. Maar zo accuraat is het bij mij niet meer, in mijn hoofd. We gaan toch nog een keer zoeken. Het hele huis, ook waar ze niet geweest is weer bekijken. Nog een keer in de kledingkast, de broodtrommel, onder de kussens van de bank, achter de piano, in de wasmachine, de vriezer, de koelkast.

In de kast boven de koelkast!? Jaaaa! Hoe doet ze dát. Die kast gaat alleen maar open met de koelkastdeur. En dat moet toch in het oog springen als ze er dan in springt. In het plafond van de kast zit een smalle opening. Dat zal het dan wel zijn. Ze zit er heel tevreden bij. Wil er ook verder niet uit.

Zij heeft zich prima vermaakt of course met ons. En wij hebben gratis spanning, een zoektocht, burencontact en een flow-ervaring beleefd. Dat nog niet eens alleen: er kwam een pak paasei aan het licht bij de zoektocht. En dat paste wel weer in mijn nieuwe dieet, van de laatste dagen, waar eigenlijk alleen de chocolade nog ontbrak 🤩.