Het leek wel een steegje in in een village aan een tropische kust, daar waar we de camper parkeerden. Zo warm dat enkel loomheid paste.

We stalden onze waar uit op straat. Wierook, hippie-broeken en picknick-kleden. Hoewel het wel een hippie-markt was, leek het misschien nog het meest op modern Ibiza zo om ons heen. De hardcore hippie kon bij onze kraam terecht, met flowerpower Til achter de counterkassa. Jaren 60 muziek. Een zandstrandje. De hechte gemeenschap met de marktburen. Welwillende en gezellige klanten. Juist dit hadden we ooit gedroomd.

Waarom we hier ons dan uit terugtrokken, nog hogere sferen wilden opzoeken? Altijd maar verder, naar de volgende top.

Ik daarentegen kwam niet hoger dan een meter of vier, waar ik me nog altijd geaard bleef voelen, mij makkelijk naar beneden kon laten glijden, maar toch door de klimzaal om redding schreeuwde. “Joh, doe nog een stukje, je kan het!” galmde het antwoord naar vier . Maar men hoeft niet in elke boom te klimmen om er van te genieten.

Eenmaal thuis, op de bank achter een scherm, stuit ik op dit woord: “canyoning”. Dat is zo’n beetje door een kloof wandelen, klimmen, duiken en abseilen. Heerlijk! Dalen kan ik wel aan, maar pieken, poeh. Ik krijg er heel veel zin in. Er is ook een Nederlandse canyoning club, lees ik, zonder kloven, want die hebben we hier niet. Ik meld me gelijk aan. Maar voor ik naar een clubavond ga, volgt eerst nog een mountainbiketocht door sluiers processierupsen. Als we de paaltjes daar nog doorheen zien schijnen, leiden ze ons naar het hippiefestival in Gorinchem, weer back to the sixties, rust.