We zijn het land aan het verkennen als een Japans duo. Van Vikingen naar zeeën, en van weiland naar weiland. Van dat gras hebben ze hier heel veel.

Dit is nu. Stiekem probeer ik Tillie mee te voeren tot in het ruige Noorwegen, dat weet ze nog niet.

Wat we hier ook steeds tegen het lijf lopen: hoofden op verkiezingsborden. Ze hebben namen als Troels Ravn, en dat ze namen hebben is maar goed ook, want ze lijken allemaal op Ronald Koeman. Misschien hebben ze ‘m ook wel overgekocht, ik volg het nieuws niet op vakantie, want hij doet het goed natuurlijk.

Verder is Ricky de grootste hond van Denemarken. Dit land houdt de zaken klein: lage huizen en korte bomen. Behalve de mensen. Die zijn langer dan bij ons thuis. Lange mensen met kleine honden, en heel vaak met een helm op, die mensen hè, als ze vallen is het een eind.

Ja, we beginnen wat van het land te begrijpen. We trekken ons weer eens terug in een bos en aan een meer.

De katten leren daar op hun beurt wat over Deense muizen, echt grote jongens. Tillie en ik moeten even goed kijken wat voor dieren het zijn. De katjes over-eten zich eraan. Ze geven hun buikinhoud een half uur later weer terug. En die muizen buitelen, gelukkig met hun helmen op, naar buiten, weer verder trippelend.

En wij ook. We willen naar de fjorden. Dan nemen we ook een helm mee, beloofd.