We staan op het punt Duitsland te verlaten. Over de grens wordt het na een kwartiertje rijden echt anders. Zoals aan zee, waar we nu zijn. De kleuren hier zijn zo zacht.

We zwemmen, en met de zon is dat zo koud helemaal niet in Denemarken. Nog niet. We weten niet waar we heen gaan. De katten zijn leidend, en zij brengen ons de beste plaatsen. Rust, natuur, stilte. Een nieuwe verslaving.

Soms zijn we in een stadje, bij groepen mensen, met schoenen aan. Vanavond slapen we bijvoorbeeld in een haventje. Al snel trekt de kalmte weer: water, bos, buiten zijn. Geen terrasjes, geen gebak. Slecht mobiel bereik. Toch blijf ik mijn telefoon altijd dichtbij houden, proberend. Ik lees een boek van een boeddhistische monnik: Haemin (waar Words, slim meedenkend, Garmin van maakt) Sunim. Hij verstrekt bladzijden vol woorden die het leven lucht maken, waar ik blij van word. Nog even zo door en ik mag wie weet wel een klooster in.