Vandaag rijden we vier kilometer naar een volgende plek. Dat gaat wel over een hobbelig bospad, dat we eerst lopend verkend hebben op de rij-mogelijkheden. Dan parkeren we op een weergaloos mooie plaats.

Het bos eindigt aan de oever, er is net genoeg ruimte voor ons busje en de stoelen. De bodem van het grote meer verglijdt hier geleidelijk. 31 graden, doch hier is het koel. Til fietst nog terug naar de vorige plek, waar we het krukje voor de camperdeur vergeten zijn. Dat is een klassieke scène voor ons.

De sfeer aan het meer is sereen. De dieren verkennen de omgeving kort en willen dan het grootste deel van de dag in de camper.

Verderop staat een busje met een muisstil stelletje, veel jonger dan wij. That’s it. Eén met de natuur, met het verre uitzicht, en met de fuut die langs komt zwemmen, in zijn snavel een lange tak die hij achter zich mee drijven laat. Eén met de teken die we uit onze ledematen draaien en één met de waterslang, die toch geen stok bleek, en voor ons neus paradeert. Ik sluit met alles vrede. En ik geniet van de zon die sterren regent op het wateroppervlak, van de kabbelende branding, zacht als zijde. Omstebeurt duiken we dat water in. Wat er met de uren gebeurd is ongelooflijk. De tijd geolied, eindeloos.