Tussen ons en de koeien blijkt een nylon draadje gespannen, waar we allemaal achter blijven. En voor de volgende dag plannen we voor de veiligheid vast een route. Naar koele meren in Noord-Duitsland. Onderweg zijn vind ik heerlijk hier. Rustige wegen slingeren ons langzaam dorpjes door en heuvels over. Bij onze bestemming is het toeristischer, toch kunnen we camping Hutje mutje laten liggen, en pakken we een fietspad dat naar de oever leidt.

Twee van onze drie dieren zijn deze reis zelfvoorzienend. Geen brokje past er meer in, ze vullen hun buiken moeiteloos. Meestal staat de muis op het menu, maar ze willen ook wel eens iets exotisch. Waar we dan een stokje voor steken, en de muizen ondertussen heel zielig vinden.

Dan komt er een Duits busje aangereden. Ook een camper, hij nadert ons op drie meter. Er stapt een stel uit de schuifdeur van onze leeftijd. Alleen zijn ze onze leeftijd natuurlijk nog lang niet, maar dat denken we áltijd. We zijn blijven steken in gedachten, alsof ons uiterlijk niet meegegroeid is met de jaren.

Wij lachen en zeggen: “Hallooh”, op zijn Duits. Hun afgemeten weder-groet wijst op hun privacy-wens. Dus dat proberen we zo goed en zo kwaad als het kan, op deze afstand. Ze hebben precies een Ricky mee, maar dan twee keer zo klein. De katten rennen eerst weg, een half uur blijven ze uit zicht, want het is toch een hond. Wanneer ze dan terugkeren op hun schreden, doen ze dat in het besef dat ze hun maaltijdrepertoire nu eens simpeltjes uit kunnen breiden met dat hondje, niet groter dan een hapje. Daarom positioneren Til en ik ons strategisch rondom onze camper om een aanval voor te zijn.

Het stelletje campert gewoonweg perfect. Ze gaan eerst op een kleed liggen, met een zeiltje eronder. Een flesje wijn wordt geopend. Daarna pakken ze de badmintonrackets op. Vlak voor mijn neus start het spelletje, Ik lijk de scheidsrechter wel, zo op mijn stoeltje. Op het ritme van de vliegende shuttle keft het hapje mee. Tergend voor Tarquinius. En ik raak de puntentelling kwijt, omdat ik hapjes’ leven in het oog moet houden.

Maar zo erg is die gemiste stand ook weer niet: er komt een trekker aangedaverd, die tanken gaat uit het meer. Hij rijdt dwars tussen onze campers, en het badmintonpartijtje, door. Na een kwartier vertrekt hij weer. Verbaasd en teleurgesteld zien we dat hapje en zijn ouders ondertussen in rook zijn opgegaan. Zo is er niets meer aan, we pakken ook in.