We hadden elkaar verkeerd begrepen. Allebei waren we van zins een dag langer in het schattige stadje door te brengen. Het was het geboortedorp van Claus von Beatrix von Willem-Alexander von Maxima. Mensen van adel hebben altijd een lange naam. In dit dorpje zag je nog de ouderwetse geel-rode “stop de neutronenbom-stickers”. Er was cello muziek in de avond, en een biologische laden met lage prijzen.

Maar we begrepen elkaar verkeerd. We dachten allebei dat de ander de volgende dag verder wilde. Ook al zeiden we elkaar dat we wilden blijven, toch verstonden we het niet. Dus op pad. Wat wel gezegd moet worden is dat we een half uurtje later prachtig terecht kwamen. In eerste instantie. Aan de rivier de Elbe, waar we over een mul en spannnend deel van een zandpad aan kwamen slippen.

We zwommen en verslonden de zon. Uiteindelijk kwam er iemand langs. Hij vertelde dat het hier een bio-reservat was, ohne auto’s hoor, met elke dag de politie op een pferd om dat te controleren. Ik heb nog even snel mijn haar gewassen in de Elbe, met bio-shampoo. En toen gingen we.

Naar een plek, een half uurtje verder, die saai was en waar de katten niet naar buiten konden. Even verderop was nog zo’n plek. Toen waren we er klaar mee, en ook wel met elkaar, en ook wel met onszelf. Het viel gewoon niet mee een plek te vinden die goed was voor de dieren en waarvan we dachten dat de ander die leuk vond. Na ruzie, een flinke dan hè, klaart de lucht, dat is gewoon zo. En 50 minuten verderop konden we daarom een sublieme plek zien schitteren. Water, strand, bomen, ruimte, en een paar campers met hippie’s in het zicht. Gezellig, en zo samen durven we hier ook te slapen.

We gaan zo koken, en eten aan de rivier. Maar dan hoor ik Tillie: “Er komen allemaal koeien aan”. Dus ik stop nu maar met bloggen, tot later…