Het houdt maar niet op en ik kan er ook niks anders van maken: het is gewoonweg idyllisch. Duitsland is zo prachtig, en weids, en vol rustige plekken in de natuur. Waarom gaan we hier nooit heen? Alleen maar nu, per ongeluk. Vogeltjes, zon, blote voeten. Tillie is gaan wandelen, wat zal het zijn, 50, 60 kilometer. Vandaag voor het laatst, want vanaf morgen gaat het voor sporten te warm worden. Zal je zien, moeten we straks nog vluchten, naar Denemarken, voor de hitte uit.Ik ben hier alleen, met de dieren. Het mediteren kunnen we eenvoudig naast ons neerleggen, met het uur groeit de rust van binnen mee om aan buiten tegemoet te komen.We hebben eerst wel geshopt. Op het platteland, in een rommelmarktschuurtje:

Afwisseling, vrijheid, verrassing, Tillie, lekkere koffie.

Dat maakt camperen een feest. Vannacht sliepen we op een afgelegen plek in een uitgestrekt bos, aan een heideveld. Samen met een ouder, lief, echtpaar. Zij hadden een klein buscampertje en ontelbare campernachten in de natuur beleefd. De nacht ervoor sliepen we met 100 andere campercollega’s. Om die nachten heen, en ertussenin, kabbelden een veelheid aan indrukken ons leven binnen. En we zijn nog maar net van huis weg. Dus ja, alleen maar dankbaar.