Nu de lente zich wat terugtrekt, in de nacht tenminste, gaan we hier en daar op weg. We staan bij een monumentaal politie-bureau geparkeerd, diagonaal, alsof we grote haast hadden bij het boeven vangen. Maar zo staan we eigenlijk altijd, omdat we het niet goed recht kunnen. De dieren en ik hangen in de bus, Til is in het gebouw aan het werk. Ze is dus zo thuis straks.

We zijn geïnspireerd geraakt door een geïnterviewde mevrouw. Zij had ’s ochtends mensen gezien die in natuurwater hun dag begonnen. Weer of geen weer, ze gingen zwemmen! En zij bedacht zich: ‘Zo’n mens kan ik ook gewoon gaan worden’. En ze is het geworden. Natuurlijk voelt ze zich er erg content mee, wordt haar leven er nog beter van.

Het blijft maar in ons hoofd spoken. Thuis hebben we geen vijver in de tuin, maar nu met de camper wonen we waar we maar willen. En ik wil het meest. Maar Til is het dapperst. En altijd zo dóór in een riviertje en in de zee.

Tillie komt thuis, werkt nog wat na in haar kantoor in de bus, en dan vertrekken we naar Epe-centrum. Na het diner wandelen we door dat prachtige dorpje. De ijsco-winkel en de kapper zijn nog open. Tillie twijfelt en verdwijnt dan in de laatste. Ze heeft inspiratie opgedaan op het dorpsplein.

En het resultaat is allermooist!

Door het kappersbezoek kunnen we morgenochtend niet zwemmen, want dat zou toch zonde zijn. Terwijl het wel lekker – 1° wordt, dat schijnt magisch te werken in de ochtend, op het gemoed en zo. Maar we worden vast een andere dag wel wat we willen worden, dat beloven we elkaar.