Het is heel erg tijd om op de fiets te stappen, moe te worden en kracht te voelen. Op de mountainbike. Nieuwe kronkelpaadjes volgen, in plaats van de bekende bochten in mijn brein polijsten. Die zijn namelijk nogal gericht op zelf-afbraak. Ja, we zijn er misschien allemaal best bedreven in toch, gek is dat hè, zo nu en dan. Ik zelf het meest nu. Daarom heb ik wel eens vaker geprobeerd negativiteit achter me te laten, om te buigen, te accepteren, het pms te noemen. Maar nu moet de remedie van mijn mountainbike komen.

Til en ik gaan geolied de ochtend door, fietsen achterop, deelnemerslijst uitgeprint en Ricky is voor 10:00 am al twee-drie keer uitgelaten, “Of we dat kunnen afronden?” kijkt hij ons moe-gesport aan. Dus trekken we hem zijn fietskleding niet over de oren, mag hij thuis blijven. Om half elf zijn we op station Arnhem. Verzamelen, voorstellen, fietsen huren en afspraken maken over veelvuldige koffiepauzes. We gaan met ons negenen op pad. Tilie in de voorhoede, ik gelukkig als bezemwagen.

We raken achterop en worden gelost. Maar we hebben de gele bordjes nog, die ons na een uur bij het eerste koffiepunt moeten brengen. In Oosterbeek is het mooi, zo door de bossen. We gaan vooral bergaf en zo racen we twintig minuten te vroeg, het terras op. Niemand te bekennen. We hebben de kopgroep ingehaald, de laatsten die eerste worden! En we zijn eigenlijk nog helemaal niet moe. De rest wat meer, als ze eindelijk binnen komen. Onder de koffie beschuldigen ze ons van afsnijden, van gele paaltjes negeren. Maar daar trappen we verder niet in.

We gaan door. En het wordt nog mooier, gezelliger, zonniger, met taart bij de koffie’s, een kroketje in het café en een heel fijne groep! Tel daarbij op 37 kilometers op de fiets.

De wereld een stuk mooier, echt waar.