Het mooie van die lelijke verkiezingsuitslag is dat Tillie nu emigreren wil, het land ontvluchten. Ze loopt deze zomer in Groningen al een hele nacht door om geld te verzamelen voor vluchtelingen. Dan kunnen we van daaruit gelijk verder, de oversteek naar Schiermonnikoog maken, waar het racisme lekker veel tegenwicht krijgt.

Als we toch bezig zijn, neem ik haar liever mee naar de zon, naar het zuiden van Europa. Want ja, als EU-burger mag je wel zomaar in een ander EU-land neerstrijken, hoef je niet eens uit een oorlogsgebied te komen, toelatingsexamen te doen, afgewezen te worden, teruggezet. Het is tijd dat ik de slimheid opzoeken ga: mijn eerste werkdag.

Het is druk op de groep voor mensen met een verstandelijke beperking. Tien bewoners en vier begeleiders. Ik zit in het midden van een grote huiskamer, aan een eettafel. Er wordt rakelings langs me heen gedanst, op mij afgekoerst, boze blikken gebracht. Ik spring steeds op om aanvallen af te wenden, rugdekking te zoeken. De erfenis van de oorlog die in mijn vorige baan woedde. Langzaam leer ik dat dat hier niet nodig is. Dat net voor mij een bocht wordt ingedraaid, waarbij er soms zachtjes aan mijn haar zou kunnen worden getrokken, maar zelfs dat gebeurt niet, mijn kapsel intact. Ik kan mijn trauma hier afwerpen, in dit gezellige land. Ik hoop dat ik mag blijven.