Op de drukke camperplaats is heel veel overbodig. Mijn internet, smartphone, televisie en muziek blijven uit. Ik ben buiten met de dieren, zit op een steen en een mooie wereld trekt voorbij. Alle kleuren campers draaien het terrein op en af. De boel is gevarieerd. Leeftijden, stijlen, huisdieren. Grote honden springen uit kleine campers. Een ander katje, nuffig, blijft keurig bij haar villa-camper. De Arie-Boomsma-man (zie blog 142. Mensen) schuift hier op weg naar Afrika eerst bij Nederlandse pensionado’s aan. Zijn schoenen voor hun camperdeur en zijn verhaal daarachter. Onze Lucius verkent de buurcamper, van stuur tot bed. Hij eindigt bij de kaas. De baas van die camper is breed en kijkt nors. Hij blijkt een kattenliefhebber. Zo gaat het maar door. Geen mogelijkheid om mijn onrust te voelen hier, dus daarom pakken we de mountainbikes.

Zo verbluffend mooi. Rode aarde, bruisende golven, de verre horizon. Dan rijden we een baaitje binnen, en belanden zomaar in Amsterdam, knsm-eiland. Jonge ouders met hippe campers ploegen hun buggy’s het zand door naar zee. Gaan zelf in zee, gaan suppen (stand-up paddling), liggend. Ict-ers op sabbitical gok ik.

Even verder ligt een heel klein dorpje. We gaan naar het enige café. Bouwvakkers lunchen er, een oma zit in het zwart op een bankje voor een dichte surfshop. En wat surfdudes met lange blonde haren slijten de herfst hier met drugs(handel) en alcohol. De ochtend is nog maar net voorbij en de hele wereld al voorbijgetrokken. Ik heb me er genotvol mee volgezogen, zoals je vol met zon kunt zitten na een dag aan zee. En dan heb ik gelijk de middag beschreven.