We gaan zo ver niet meer rijden. Anderhalf uur

per dag, zoiets, naar nieuwe plekken. We zijn

nu in de buurt van Gijon, in het noorden van

Spanje. Hier hebben we het rijk alleen, met

uitzicht op de zee. Via een smal bruggetje

(van steen in plaats van hout, dus sterk

genoeg) bereiken we het plaatsje. Er mondt

een rivier uit in zee, met een oude brug erover,

vlak onder ons. We wandelen, zitten, luisteren en kijken. Er zijn meeuwen en een aalscholver. Ricky rent als een bezetene over het strand. Eerst denk ik dat hij geniet, maar hij lijkt de uitgang te zoeken. De katten zien de zee voor het eerst van hun leven.

Er loopt een man langs ons campertje. De enige, de

eerste. Dan denk ik toch: komt hij nu vannacht

met een bijl nog terug. Tillie lacht er om.

Steeds vol vertrouwen en genetisch angstloos,

trouwt ze mij: iemand met een omgekeerd

perspectief. Ik duw het maar niet weg, het

gevoel. Over me heen laten komen en omarmen,

dan gaat het vanzelf weer over, zegt men

tegenwoordig toch. Dan ga ik dat maar even

doen. Maar eerst wat foto’s van de plek.

Morgen willen we de zee induiken. Ik weet nog
niet of dat met ons vijfen zal gebeuren. Kunnen
we ons haar eens wassen. Dat deed ik thuis
elke dag. Hier is het wassen aan het kraantje.
Ik dacht dat ik het douchen zou gaan missen.
Maar nee. Op mensen en paarden na, mis ik niks.
De luxe dus niet. Ondanks mijn angsten wil ik
verder, langer zo met ons campertje mee.

Nog even een update: een kwartier voor zonsondergang komt er een auto aangereden. Een vrouw en een man van een jaar of zestig stappen uit. Ze pakken rode bloemen uit de auto, en lopen naar beneden, het strand op. De bloemen zijn voor de zee. Het is allerzielen vandaag, misschien daarom wel. Mooi.