We zijn al lang gescheiden van ons campertje. Meestentijds staat hij op de brug, in een prettige garage. Bij ons op de oprit heeft een klus-auto van mijn schoonzus en broer gestaan, met een dicht open dak. We hebben er genietend in gereden. Vanwege het optrekken en het zoeven. Toch fiets ik blij naar de garage om onze bus mee terug te nemen. En in die bus weet ik niet wat mij overkomt. Ook hier wordt gezoefd, zacht, gelijkmatig. Rinkelgeluiden ontbreken nu en ik hobbel niet meer, een stabiel gevoel is ingetreden.

Ik rijd de stad in, voor wat laatste reis-aankopen. Dikke sokken, thermos-kleding, hondenkluiven, douchegel voor zonder douche. “Piep” zegt de bus, wanneer ik de winkel nader, en de rem loslaat. Nog een keer de rem indrukken, en weer volgt een piep. Op de terugweg hetzelfde verhaal. En als Tillie er ’s avonds op trapt, ook. Dus het busje staat nu weer bovenop de brug. Wanneer hij terugkeert, hebben we een middag om in te pakken, een nacht om te slapen.

En dan gaan we. Op die dag draait Europa even goed aan het rad van het weer en komt zo uit op een periode van dalende temperaturen met een lekker buitje erbij, wie weet wat sneeuw. Onze camper heeft slechts een dicht dak, en dat dak is als enige onderdeel de APK goed doorgekomen. Dus alles zit snor. We willen gaan.

Come, we go.