Als ik de supermarkt in mijn dorp uitloop en mijn fietstas vul met boodschappen en hond, overkomt me iets heel moois. Een dorpsgenote, lang, modieus, met zonnebril, snelt op mij af en wil zien hoe Ricky in de fietstas zit. Schattiger kan ook niet, met een pootje naar buiten bungelend, zijn donkere ogen diep en stil in die van voorbijgangers brengend. “Ooh, maar ben je niet bang dat hij er uitkukelt, springt, en dat er dan net een auto langs komt, die over hem heen gaat!?!” Ik kan dat nog niet visualiseren; Ricky zit zo klein en diep weg in de grote posttas. Ze gaat een tijdje verder: “Zal ik achter jullie aan fietsen, het in de gaten houden, waarschuwen als er een auto achterop komt?” Ik hoor haar verbaasd, heel graag, licht gelukkig zelfs, aan. Hier ontmoet ik iemand die nóg banger, voorzichtiger en controlerender is dan ik. En ik wil haar wel vertellen dat ik het goed snap, en herken, maar wat heeft ze daar nu aan. Ik blijf genietend aanhoren tot we toch een keer afscheid nemen moeten, voordat Ricky, het stilstaan beu, haar verhaal van beeld voorziet.

Tillie is voor haar werk het land nog doorgecrossed, gelijk de gaten in de bodem uittestend (kukelt ze er niet door, komt er dan niet net een auto langs, etc.), blijven de remleidingen wel aan de roest hangen, en dat soort dingen. Tillie maakt zich daar weer niet druk om.

Ik wel, en ben opgelucht dat de APK geweest is, de fietstassen nu gecontroleerd zijn, gaten gedicht en reparaties uitgevoerd gaan worden. Volgende week is het voor elkaar. Gelukkig, anders hadden we straks de dorpsgenote nog moeten vragen achter ons aan te rijden, het dorp uit, Zuid-Europa in.