De treinen waren anders, supersonischer. Mijn tijd op het platteland begon stadse veranderingen aan het licht te brengen. In die trein zat er wel gewoon die ene man die de binnenkant van zijn neus steeds wilde aanraken. En hij zat, zoals vroeger ook, naast mij. De helft van de aanwezigen hield geen mobiel of laptop vast. Dat verbaasde me wel. En ik was, met mijn 48, de jongste niet meer, echt niet meer, helemaal niet meer.

Ik was op weg naar de tandartsstoel. Na een minuut of vijf op die plek voelde ik me op mijn plaats: een ligstoel, fel licht waar je toch in kijken kon, systeemplafond, liggen met een opengesperde mond die, per ongeluk, langzaam dichter viel, was overal hetzelfde, waar ik hem ook bezocht had. Geluk overviel me. Van klein kind tot net-niet-meer-de-jongste-in de-trein: altijd met me mee. Deze mate van stabiliteit kon ik goed aan, waardeerde ik zeer.

De sauna-dag die volgde was een verrassende. Ik kon mij niet herinneren dat ik daar ooit rondgelopen had zonder detox-kuur onder de arm, slagroomrestricties, gezondheidsfantasieën, maaltijd-obsessies en snoepzin. Ik kon me eindelijk eens op de sauna’s richten, op de inhoud zeg maar. Een welkome verandering.

Hoe het dan met groente en suiker verder gaan zal, ontvouwt zich later wel. Deze fase omarm ik nu, levert andere vitamines.