We staan weer aan de vooravond. Maar wel wat belabberd. Ik schrijf het toe aan een allergische reactie op mijn zak-pepernoten-lunch van gisteren. Die kruiden irriteren mijn keel. Maar niet alles ligt aan voeding, medisch sla ik de plank hier mis, en zet nu een punt achter een pak drop, goed tegen een verkoudheid toch.

We besluiten de katjes thuis te laten. Het is veel rijden, en we hebben nog geen overnachtingsplaatsen op het oog. Dat geeft nogal stress met de katten erbij. Want kunnen ze dan wel naar buiten, andere taal, verdwalen ze niet. Dan nemen we de mountainbikes mee in plaats van, ook leuk. Maar gelukkig worden we in de goede richting geduwd door onze kattenoppas die niet kan, en schuiven we toch lekker de hele familie de bus in.

De nieuwe vloer wacht nog op een stuk hier en daar, maar de bank lonkt zo lekker in deze situatie.

We gaan het zien allemaal. Welke route, waar slapen we, wie gaat er mee op welke vloer, en hoe vieren we Tillie’s verjaardag in de camper? We hebben ondertussen, zoals gezegd, een handig metertje:

Dat vertelt ons veel, maar niet alles: dat hoort u morgen denk ik.