Het regent een moment deze zomer. Superknus is het dan in de camper.

De bui duurt me veel te kort. En iedereen veilig binnen is heel ontspannen. Maar we hebben nog een zoektocht te volbrengen.

We gaan het maisveld opnieuw betreden (zie blog 96.)

We kennen elke stengel; twee uur hebben we er rondgedwaald (zie blog 96). Op zoek naar het verkeerde zendertje, wat met ons mee liep om de nek van Tarquinius.

Ziet u wat liggen? De struik vóór de ingang van het maisveld, twee meter naast de oude camperplaats, geeft bingo, yes! De ducttape er nog aan. We duiken ons holletje weer in, slapen.

De volgende ochtend op stap met mr. Mountain, word ik gevolgd door de hele levende camperinhoud. Onvermoeibaar en onverschrokken lopen ze mee. Ricky draalt en wil allang weer omdraaien: te ver, te nat, gras te hoog. Maar met de katjes kunnen we naar Santiago gaan.

Hoe is het nu zo met de katten gegaan? Heel erg goed. Ze gaan op stap, naar het water, het mais in, ganzen bekijken. En met de baasjes? Met Tillie top, met mij bezorgd. Iets beter gaat het wel. Al maak ik me altijd zorgen over dingen als water, tenten, schuren en campers waar ze in kunnen verdwijnen. Ik ben in ontwikkeling, wordt vervolgd.