Het camperleven staat stil. We werken wat, we bbq-en veel. We reviseren zaken, zoals het grasveld en heggen (o nee, dat laatste doet de buurman). Ook snoeien we de topjes van het onkruid af, het moet onze tuin blijven. In Amsterdam heb ik ooit een hangmat gekocht bij de wereldwinkel. Decennia terug, in de tijd dat de prijs over de 150 gulden lag en met zonder tuin of balkon erbij. Nu hangt hij. Uit de verpakking gehaald blijkt het een zitmat. Wat een geluk kan zo’n ding geven. Tillie verheugt zich op de ontbijtjes die erin volgen. Maar wanneer je erin zitten gaat, slaap je snel. Wie wil er nog een campertje, wij blijven thuis.

In mijn postwijk breng ik ook vakantietips rond. Diep in het bos aangekomen, bij een prachtig landhuis, doe ik een poststuk van landal greenparks door de deur: of de bewoners nog een keertje langs komen. Ja tuurlijk, die willen het ook wel eens wat minder groen, wat meer mensen.

Ons campertje is wel weer even ziek geweest, een loopneus. Zonder zakdoek vormt het een plasje op de parkeerplaats. Tillie geeft haar een infuus met koelvloeistof. Dat loopt lekker en snel door. De man van de garage verwijdert de radiateur, houdt hem trots omhoog en zegt dat hij nog nooit zoveel roest gezien heeft. Ons campertje is het in ieder geval weer kwijt. We gaan deze dagen nog een beetje bij-schilderen en langs de ikea voor een stuk of 10 inrichtingsitems. (Tillie denkt hooguit twee, anders gaat ze echt niet mee, deze winkel trekt ze niet, maar ik kan niet inparkeren, heb haar nodig en laat haar langzaamaan aan het idee wennen, en verheug me er wel erg op). Daarna gaan we wat langer en verder op stap. Ook zijn we bezig de route te plannen naar Portugal. We zoeken een weg zonder rotondes (voor Til), zonder bergen (voor mij), zonder tol (voor samen). We hebben nog even. Ondertussen nemen we de zon hier helemaal op, wat is het heerlijk, en daarbij slik ik nog gewoon vtiamine D, de winter uit mijn gehele systeem wissend voor de komende jaren.